SUGARRAREN OHARRA:
Kolaborazio-artikulu bat
argitaratzen dugu.
Bidaltzen dizkiguzuen ekarpen
guztiak eskertzen ditugu.
Hemen duzue:
1. Klaseen arteko antagonismo objektiboak eta kapitalismoaren
berezko krisiek ez dute klase-borroka iraultzailea berez hauspotuko;
kapitalismoaren garapenak ez baitaroa burgesiaren autosuntsipenera. Alderantziz,
soilik klase-borroka kontzienteak –iraultzaileak- azaleratuko ditu
klase-antagonismoak eta hauspotuko krisi benetan iraultzaileak.
2. Langileriak ez
ditu “begiak irekiko” erresistentzia borroken bitartez; erresistentzia borrokek
ez baitute kontzientzia iraultzailea sortzen, erresistentzia-kontzientzia
erreproduzitzen dute. Soilik mugimendu iraultzaileak sor dezake kontzientzia
iraultzailea; horregatik, mugimenduak iraultzailea izan behar du hasieratik,
erresistentzia-borrokak botere burgesa suntsitu eta botere proletarioa
eraikitzera bideratuz.
3. Aktibismo
itsuak eta ekintza handien lilurak eta ikusgarritasunak ez gaituzte klase-bako
gizartera hurbilduko; hori politika-espektakuluan dago oinarrituta. Politika
proletarioak ilunpeko borroka daroa berarekin eta fruituak ageri arte denbora
luze igaroko da, are gehiago bizi dugun garaian, etorkizuneko mugimenduaren
oinarriak ezarri behar direnean.
4. Ez da
burgesiaren boterea suntsitu eta klase-bako gizarteari ateak zabalduko dizkion
bat-bateko altxamendu espontaneorik egongo. Soilik borrokaldi kontziente
luze baten bidez lortuko du proletalgoak bere indarrak garatu eta burgesiaren
menperatzea suntsitzea.
Ildo iraultzaile
zuzenaren zehazpena dugu gaur egungo premiazko betebeharra: hasi dugun
borrokaldi luzearen lehen geldialdia. Zinezko iraultzaile kontzienteen
–gutxiengoen- arteko antolaketaren bidez eta euren ildoen arteko borrokaren
bidez ildo iraultzaile zuzena eraikitzen joatea; gutxiengoak hura izateari
utziz eta mugimendu iraultzailearen oinarriak tinko ezarriz. Zeregin nagusi
horretan aurrera joatea helburu, hona gure ekarpena; ildo iraultzailearen
zehaztapenari ekin aurretik, ostera, beharrezko ikusten dugun gai bi
labur-labur landuko ditugu: boterea, lehenengoa, eta klasea, bigarrena.
Botereaz
Iraultzaren auzi
nagusia, bere zentroa, boterea da, eta gainontzeko auzi guztiak bere inguruan
biraka dabiltza. Izan ere, boterea da asmo eta potentzialitatea errealitate
bihurtu dezakeena, eta botere proletarioa, ondorioz, klase-bako gizartea
eraikitzeko asmo eta potentzialitatea errealitate bihur dezakeena. Hori dela
eta, berebiziko garrantzia du boterearen eta gainontzeko auziek berekiko duten
erlazioaren inguruko teorizazioak (errealitatean eta esperientzia iraultzaileen
balantzean oinarritutako teorizazioa, hain zuzen).
Parisko Komunako
proletarioen ekintza gogoangarriak eta haren balantzeak oraindiño guztiz
kontuan hartu behar dugun funtsezko irakaspen bat utzi zigun: proletalgoak ez
duela Estatu burgesaren aparatua hartzeko inongo interesik, hau guztiz
baliaezina baitzaio bere interes iraultzaileetarako; hortaz, Estatu burgesa
suntsitu eta bere botere propioa, botere proletarioa eraiki behar du, zeina botere
ororen ezeztapena den, berea barne. Horrela, Iraultza Estatu
burgesaren aparatua hartzeko ezintasunagatik (dela Estatu-kolpea, dela
ilegalizazioa...) justifikatzea, botere proletarioa eraikitzearen ezinbesteko
garrantziaren kontziente izan barik, aipatutako irakasapen hori albo batera
uztea da eta, ondorioz, botere proletarioa eraikitzea barik, botere burgesa
erreproduzitzea ekarriko luke iraultza gauzatzea lortuz
gero.
Ondoren, batez
ere, Sobiet Batasuneko eta Txinako esperientzia iraultzaileek -eta euren mugak-
eta baita konsejisten ekarpenek ere Parisko Komunaren iraskapenaren garrantzia
nabarmendu zuten, eta are argiago utzi zuten klase-bakoitzak bere botere-forma
propioak eratu behar dituela bere diktadura ezartzeko eta, era berean, klase
batek ezin duela beste klase baten botere-formarik erabili (hau iraultza burgesen
garapenak ere, oro har, argi utzi zuen botere-forma feudalei uko egin eta euren
ordez bere botere-forma propioak, burgesak, eratzean). Hala bada, proletalgoak
bere boterea ezarri eta bere suntsipenera arte garatzeko botere-forma propioak
eratu behar ditu eta ezin du botere-forma burgesik (parlamentarismoa -iraultza
“goitik”, parlamentutik, eginez-, burokratismoa...) erabili bere alde; are
gehiago, botere-forma burgesek botere-burgesa erreproduzituko dute nahi eta
nahi ez. Horrela bada, komuna da proletalgoaren berezko botere-forma eta, era
berean, komuna-antolaketa du proletalgoak bere antolakuntza-modu.
Horretaz gain,
Botere proletarioa (Komuna-Boterea ere deituko duguna) botere ororen ezeztapena
den heinean, bere ezeztapenerako segidako Iraultzen bitartez suntsitua izan
behar du, klaseen suntsipen osora arte.
Beraz,
Komuna-Boterea gailentzeko iraultzak eginkizun nagusi bi ditu: botere burgesa
suntsitzea eta Komuna-Boterearen aitzindari izango den boterea
(Komuna-Kontrabotere deituko duguna, fase honetan botere burgesa izango baita
botere hegemonikoa) eraikitzea. Zeregin bi hauek, zeresanik ez, prozesu bakar
beraren parte dira, eta ez lehenengo suntsitzean eta ostean eraikitzean dautzan
prozesu bereizi bi. Izan ere, Kontrabotere honen espantsioak, Botere
burgesarekin gerran egotean, botere burgesaren suntsipena nahitaezko baldintza
eta ondorio izango du. Beste aldetik, ordea, Botere burgesaren suntsipenak
Kontraboterearen eraikuntza bai ala bai ziurtatzen ez duenez, eraikuntza izango
dugu bien artean fokua.
Komuna-Kontraboterearen
eraikuntzak behin eta berriz errepikatu beharreko fase bik osatzen dute:
lehenengo botere hutsunea sortzea -Kontraboterearen germena sartuz- eta ondoren
germen horretatik abiatuta Kontraboterea eraiki eta garatzea. Kontrabotere
horren garapen kontzienteak salto bat ematera behartuko du, borroka
maila bat igotzeko; horrela, berriro ere Botere hutsunea sortzea beharrezkoa
izango da -maila berri horren Kontraboterearen germena sartuz- eta ondoren,
lehen bezala, berau eraikiz eta garatuz.
Komuna-Kontraboterearen
garapenaren puntu batetik aurrera, ezin izango du garatzen eta defendatzen
jarraitu ohiko modu politikoen bidez. Horregatik, une horretatik aurrera ez da
existituko armen indarrean oinarritu gabeko botere egonkorrik; ondorioz,
Kontrabotereak masa proletario armatuen oinarrian eraikia izan beharko du orduan. Hori dela eta, klase-borrokak klase-gerra edo
klase-borroka armatu izaera hartuko du. Horrela bada, klase-borroka armatua
baino lehenagoko faseetatik hasi behar da indar armatuaren garrantzia
azpimarratzen.
Izan
ere, klase-borroka borroka ofentsiboa da; eta, burgesiaren diktadurapean, bere
ofentsibak zehazten ditu ordena burgesa eta egonkortasuna. Orduan, proletalgoa
ofentsibara pasatzean ordena burgesa eta egonkortasunaren haustura ezinbestean
gertatuko da. Haustura hori dela eta, politikak dagoeneko ezingo du ohiko
bideetatik segitu eta gerra suertatzen da irtenbide bakarra. Noski, gerra hau
ez dela hasieratik posizio-gerra moduko gerra konbentzional bat; izan ere, proletalgoaren
ahulezi militarraren ondorioz derrigorrezkoa zaio bere ofentsiba politikoaren
barruan arlo militarrean defentsiba estrategikoaren bidez indarrak metatzea.
Ostean, oreka estrategiko militarrean indarrrak parekatu eta ofentsiba
estrategikora jauzi egiteko.
Beraz,
prozesu iraultzaileak Herri Gerraren bidez egingo du aurrera fase batetik
aurrera, garatuko bada. Perspektibak gerrarakoa izan behar du; eta, horrek
erresistentzialismoa baztertzen du (estrategikoki erresistentziara bideratutako
jarrera). Jakina, horrek ez du esan nahi erresistentzia taktikoki baztergarria
denik. Masen espontaneotasuna edota intsurrekzio partzialak oso kontuan
hartzekoak dira. Potentzialtasun iraultzailea dute, botere burgesaren hutsuneak
sortzen dituzte eta. Hala ere, gehienetan ez daudenez Herri Gerrara bideratuta
(Kontraboterea eraikitzera/indartzera, eta botere burgesa suntsitzera,
kontzienteki), ez dira gai prozesu iraultzailea aurrerarazteko,
borroka-esperientzia gogoangarriak utzi arren.
Klaseaz
Hasteko, hiztegia zehazte
aldera, garrantzitsua deritzogu langileria eta proletalgoa hitzak zer adieratan
erabiliko ditugun zehazteari.
Lan
honetan, langileria da desjabetuen klasea, klase bezala iraultzarako
potentzialtasuna duena, baina ez duena bere izatearen kontzientzia garatu eta
ez denean beronen arabera antolatu: berezko klasea (objektiboa) da. Asko
sakondu beharreko gaia bada ere, zehaztasun handitan sartu gabe, bizitzeko bere
lan indarra saltzea beste biderik ez duenak osatzen du langileria.
Garrantzitsua deritzogu terminoa argitzeari, askotan era anbiguoan eta
kontzeptu interklasista gisa erabiltzen delako, herri sektoreak
izendatzeko. Guretzat, langileria ez du osatzen «lan egiten duen orok» eta ezta
«soldata baten truke lan egiten duten guztiek» ere. Langileria da, guretzat,
politikoki egituratu gabe dagoen proletalgoa. Euskal Herrira ekarrita, euskal
langileria edo Euskal Herriko langileria.
Proletalgoa da
politikoki eratuta dagoen langileria. Mundu-ikuskera (Weltanschauung)
proletarioa[1] garatu du eta
kontzienteki, bere betebehar historikoaren jakitun, egiten du iraultzaren alde.
Horrela bada, kapitalismoaren ezezkotasun objektiboa izateaz gain,
klase-gizarte ororen ezezkotasuna bihurtzen da. Proletalgoa da, beraz,
komunismoa eraiki dezakeen indar politiko bakarra.
Horrela bada,
proletalgoa izanik klase iraultzaile bakarra, mundu-ikuskera proletarioa izango
da mundu-ikuskera iraultzaile bakarra; baina, era berean, ikuskera horren jabe
izateak eratuko du soilik proletalgoa klase-iraultzaile bezala. Hau da,
langileria ez da iraultzailea berez, per se, klase sozial (berezko
klase) moduan; iraultzailea da soilik politikoki klase bezala eratzen denean,
ideologia proletarioak dakarren kontzientzia proletarioaren barneratzearekin
berezko klase izatetik klase-posizio proletariora pasatzen denean. Hor datza,
hain zuzen ere, lehen aipatu dugun, eta aurrerago aztertuko dugun
proletalgoaren klase-eratzea. Beste aldetik, behe-burgesiako elementuak, baita
behargin-aristokraziakoak ere, iraultzaileak izateko berez burges-txiki
edo behargin-aristokrata izatetik klase-posizio proletariora (sozialki
behe-burgesia izanik, politikoki –hau da, klase-borrokan- proletalgo
iraultzailearen bandoan kokatuz) pasatu beharko dira
kontzientzia iraultzailea barneratuz baita.
Aipatu
dugun bilakaeran (berezko-klasetik klase politikora) bada kontuan hartzeko
kontzeptu bat: klase-identitatea. Haren funtsa egitura ekonomikoak zehazten du,
baina ez mekanikoki. Berezko klase baten elementuek, antzeko baldintza
materialak, bizi-esperientziak eta abar dituztenez, identitate kolektibo bat
sortzen dute interes komunen arabera. Horrela, klase-posizio proletarioetara
errazago pasatuko da haren identitatea langile gisa eraiki duenak. Baina,
jakina, hori ez aldagai bakarra. Kontzientzia proletariorako pausua
errealitatean bertan ematen denez (berezko klase izatetik klase kontziente
izatera, alegia), momentuaren arabera, langile-sektore batzuetan erraztasun
handiagoz garatuko da kontzientzia: dela borroka-esperientziak bizitzeko eta
ikasteko aukeragatik, antolatzeko baldintza hobeengatik, erreformek balio ez
diotela konturatzeagatik... Horrela, bada, batasun ezbaikor bat osatzen dute
kontzientziak eta izate sozialak.
ILDO
IRAULTZAILEAREN INGURUKO HAUSNARKETA
Esan dugun legez
proletalgoa da indar iraultzaile bakarra, hortaz, indar horren eraketa dugu
ezinbesteko zeregin prozesu iraultzailea aurrera eroateko. Hauxe dugu, beraz,
egun eginbehar nagusia: proletalgoaren klase-eraketa. Alderdi biko arazo bakar
bat dakarkigu honek: alde batetik, bere autokontzientziaren barneratzea
langileriaren aldetik eta, bestetik, mugimendu proletarioaren eraikuntza.
Langileriak, ordea, mugimenduaren bidez baino ezin du kontzientzia proletarioa
bereganatu; horregatik da egiaz arazo bakarra. Dena den, edozein mugimendu ez
da horretarako gai, izan ere, erresistentzialismoaren gain eratutako
mugimenduak kontzientzia erresistentzialista erreproduzituko du; ostera,
mundu-ikuskera proletarioaren gain eratutako mugimenduak baino ez du
ahalbidetuko bere autokontzientziaren barneratzea. Indar iraultzailearen
eraketarako mundu-ikuskera edo ideologia proletarioarena dugu, beraz,
iraultzaileon lehendabiziko arazoa, zeina langileriaren borroka
espontaneo/erresistentzialistetatik at soilik eratu daitekeen.
Mundu-ikuskera
proletarioaz
Esan bezala,
ideologia da kontziente izateko ezinbesteko faktorea, ondorioz, ideologia
izango da prozesu iraultzailea bere bide eta helmugatik desbideratzeko ala
tinko mantentzeko determinantea. Izan ere, klase bakoitzak bere ideologia edo
mundu-ikuskeraren arabera konprenitzen du errealitatea eta horren arabera
ekiten du errealitatea bere onerako eraldatzeko. Ondorioz, mundu-ikuskera
proletario barik ezin izango da eraldaketa iraultzailea aurrera eroan, hots,
ideologia iraultzailerik gabe ezin izango da praktika iraultzailerik egon. Eta,
halaber, praktika iraultzailearen mugak ideologia iraultzailearen mugetatik
eratorriak izango dira, oro har. Izan ere, ezbaiketa materialistak erakusten
digun moduan gauzen -mugimendu iraultzailearena ere bai- barrengo zergatiek
zehazten dute bere bilakaeraren erroa eta kanpokoek, berriz, bilakaerarako
baldintza.
Era berean,
ideologia iraultzaileak praktika iraultzailearen eta errealitate sozialaren
teorizazioan du bere iturria, hau da, praktika iraultzailearen balantzerik gabe
ez dago mundu-ikuskera iraultzailerik. Beraz, praktikaren mugak gainditzeko
bide bakarra berorren balantzea egitea da, jakintza berrion bidez
teoria-zaharra gainditu eta maila berri batera igaroz, praktika bera ere maila
berri batera goratuz. Horrela, pasa den mendean mundu osoko mugimendu
iraultzaileek lehenago edo beranduago jasandako porrotak argi utzi du praktika
iraultzailearen mugak izugarriak izan direla eta horiek gainditzeko irakaspenik
atera barik ezinezkoa izango dela klase-gizartearekin behingoz amaitzea, gure
borroka kapitalaren aurreko erresistentzia eta biziraute soilera kondenatuz.
Horregatik, ziklo iraultzaile berri bateri -itsu-itsuan aritu barik- hasiera
emateko, lehentasun osokoa dugu aurreko zikloaren balantzea egitea, ideologia
iraultzailea berreratuz. Hau da, azken finean, teoria eta ekintzaren arteko
harreman ezbaikor amaigabea, praxia: praktikaren balantzea eginez teoria goratu
eta, jarraian, teoria hori ekintzara eroanez praktika ere maila berri batera
goratu.
Iraultzaileek
orain arte iragan mendeko esperientziaren balantze oso bat egin ez izanak,
balantze partzialetan oinarritutako joera ideologiko ugariren eraketa ekarri du
espektro eraldatzailean[2].
Partzialtasun hori da euren ahultasunaren eta zinezko ekite iraultzaile bat
garatzeko ezintasunaren zergatia. Izan ere, joera horien barnean mundu-ikuskera
burgesa da alderdi buru –horregatik deritzogu, hain zuzen ere, espektroaren
barneko joerei eraldatzaile eta ez iraultzaile-, proletarioak ahalmenik badu
ere. Hori dela eta, balantzearekin batera (eta beronen inguruan), beharrezkoa
da joera horien arteko borroka ideologikoa indartzea: joera desberdinen
ikuskera proletarioen eta burgesen arteko borrokaren bidez bakarrik bihur
baitaiteke ildo proletarioa, ildo bien arteko borroka ezbaikor horretan,
alderdi buru. Errealitateko esfera guztietan burgesiaren nagusitasuna
gainditzeko klase-borroka proletarioa bide bakarra den moduan, ideologiaren
esferan ere hala da, borroka gure baitako ildo burgesaren aurka bada ere.
Borroka honek ez du ildo proletarioaren garaipena ziurtatzen bai ala bai, baina
ziurra dena da ildo proletarioa osatzeko modu bakarra borroka hori aurrera
eramatea dela.
Hauxe dugu,
hortaz, gaur egungo zeregin iraultzailea: ideologia eraldatzaileetako ildo
burges eta proletarioen arteko borrokaren eta praktika iraultzailearen
balantzearen bitartez mundu-ikuskera proletarioa berreratzea. Zeregin hori alde
batera uztea ildo burgesaren hegemonia onartu eta mantentzea baita, mugimendu
proletarioa inpotentziara kondenatuz; mugimendu iraultzailearen eraketa
eragoztea da, zapalkuntza eta esplotazioaren iraupena sine die luzatuz.
Hasierako borroka
ideologiko horren bidez, mundu-ikuskera proletarioaren jabe egiten den
klasearen sektore honi abangoardia deituko diogu eta mugimenduaren eraketan
ezinbesteko papera jokatuko du ikusiko dugun legez. Hasiera horretan, prozesu
iraultzailearen ezbai nagusiena den heinean, ideologia proletarioaren
berreratzea garrantzitsuena bada ere, ezin ahantz dezakegu proletalgoaren
klase-eraketa dela helburua eta, horregatik, neurri txikiagoan bada ere,
mugimenduaren lehen adierazpenen eraketari ekin behar zaio. Izan ere, dagoeneko
ez da erresistentzialismoaren gainean eratuko dugun mugimendua, baizik eta
mundu-ikuskera proletarioaren germenaren gainean eratutako mugimendua.
Gainera, fase hauen arteko muga ez da zurruna, hau da, ez da eraikuntza
mekanizista bat, praktikaren jo-puntua aldatzen joango da arazo batzuk
gainditzen joatean eta arazo berri batzuk garrantzia hartzen doazen heinean.
Klase-mugimenduaz
Horren ostean,
behin mundu-ikuskera proletarioaren berreratzearekin proletalgoaren
klase-eraketarako baldintzak zertzean, eraketa horretxek hartu behar du prozesu
iraultzailean zentralitate osoa. Horretarako, ideologia proletarioaren eta masa
proletario antolatuen arteko fusioa gauzatuz; helburua -masak ideologia
iraultzailearen posiziora goratuz eta bere autokontzientziaren jabe eginez-
langileria klase-politiko moduan, proletalgoa, eratzea izanik. Horra hor
subjektu iraultzailea.
Gorago esan dugun
legez, ideologia proletarioaren gain osatutako mugimenduaren bidez soilik har
dezake kontzientzia langileriak eta, hortaz, horrela soilik eratu daiteke klase
politiko gisa. Hortaz, hasiera batean proletalgoaren klase-eraketan
mundu-ikuskera proletarioaren berreratzea nagusia bazen eta mugimenduaren
eraikitzea bigarren-mailakoa, orain mugimenduaren (klase-mugimendu deituko
duguna) eraikuntza arazo nagusia izatera pasatuko da, ekitearen balantzea
deskuidatu barik, noski. Klase-mugimendua da proletalgoa klase gisa eratzea
ahalbidetzen duena: alderdian eratutako proletalgoa, hain zuzen ere.
Alderdiaren
kontzepzio hegemonikoa, ordea, III. Internazionaleko Alderdi Komunisten gisako
abangoardiako erakunde soilarena dugu, zeina II. Internazionaleko alderdi
masisten kontrajartzean errotu zen. Alderdiaren kontzepzio iraultzailea,
ostera, beste bat dugu: alderdia abangoardia bera eta berau jendoldeekin batzen
duen era guztietako antolakunde eta organismoz osatutako mugimendua da; hau da,
alderdia ez zaio mugimenduari kanpotik zuzentzen hura gidatu gurean, alderdia
mugimendua bera da. Beste era batera esanda, alderdia proletalgoa klase-gisa eratzen
duen antolakunde eta organismoz osatutako mugimendua da: klase-mugimendua, hain
zuzen ere. Antolaketa horren eraketa “Iraultzak bere antolakunde propioak
sortzen ditu” printzipio estrategikoari jarraituz aurrera eroan behar da;
eta horretan komuna-antolaketak -proletalgoaren berezko antolaketa-modua- papel
zentrala jokatu behar du abangoardia eta masak fusionatzeko modu legez, eta
horrekin batera -hasiera batean indar txikiarekin, baina langileria
klase-politiko moduan eratuz doan heinean indarra hartuz- egiazko
Komuna-Kontraboterearen germen gisa.
Iraultzak bere
antolakunde propioak sortu behar baditu ere, horrek ez du esan nahi dagoeneko
existitzen diren masa-antolakunde borrokalariak albo batera utzi behar
direnik, hauetan borrokatzea ere garrantzizkoa da (baita berreratze
ideologikoaren fasean ere, noski, masekin lotura indartuz), posible izanez gero
antolakundeok mugimendu iraultzailearen baitako antolakunde izatera pasatuz;
hala ere, ez da masa-antolakundeen kolonizazioa jarraitu beharreko
ildoa.
“Iraultzak
bere antolakunde propioak sortzen ditu”ela diogunean,
mugimendu iraultzailearen jatorria bera ere zehazten dugu: mugimendu
iraultzaileak eta bere antolakundeek ez dute jendoldeen erresistentzialismoan
jatorria, baizik eta iraultzaren lehen espresioa den ideologia proletarioan.
Masen borroka espontenook, dena den, ezin dira gutxietsi, izan ere,
esperientzia horiek oso aberasgarriak izan daitezke borroka-eskola gisa.
Hortaz, lehen espresio iraultzaile horren eroale den abangoardiak sortzen du mugimendua,
mugimendu espontaneoaren[3]
joan-etorrietan galdu barik, baina ahal den heinean masen
erresistentzia-borroka espontaneoaren bidez bultzada eta indarra hartuz.
Orduan, mugimendu iraultzailea ez da mugimendu erresistentzialistaren
garapenaren bidez eratuko eta ez da ere mugimendu erresistentzialista horri
ideologia iraultzailea gehitzen edo injektatzen eratuko. Izan ere,
mundu-ikuskera proletarioren gain sortzen ez den mugimendu oro, kapitalismoaren
logika ez gainditzean, erresistentzialismora eta merkantzien erreinua
abolitzeko ezintasunera kondenatuta egongo da.
Gai hau
planteatzean, ordea, mutur bi atera ohi dira. Batzuek, abangoardia jainkotzen
dute, jendoldeen papera kontzientzia bako esku -edo
erresistentzia-kontzientziadun- batzuen parekoa izanik, zeinak abangoardiaren
“Alderdiak” gidatuko dituen. Besteek, berriz, masak jainkotzen dituzte, euren
baldintza objektiboak -atomizazioa, esate baterako- eta subjektiboak
-alienazio ideologikoa, kulturala...- ahaztu eta haien antolaketa espontaneoan
jartzen dute itxaropena. Lehenengoen planteamenduak, masa/abangoardia
bereizketa handitzea dakar eta, gainera, abangoardia jainkotzean ez dute
jendoldeak abangoardiaren posiziora goratu behar direnik planteatzen.
Bigarrenak, ostera, abangoardiaren papera gutxiesten dute, masak abangoardiaren
posiziora goratu barik, abangoardia masen posiziora beheratuz. Planteamendu
iraultzaileak, berriz, jendoldeak abangoardiaren -mundu-ikuskera proletarioaren-
posiziora goratuz, beraien arteko fusioa izan behar du ipar, klase-mugimendua
izanik horretarako tresna.
Proletalgoaren
klase-eraketak burgesia eta proletalgoaren arteko oreka egoera batera daramatza indar
iraultzaileak, Komuna-Kontraboterea indartzea lehen lerrora ekarriz. Ostean
(klase-borroka borroka ofentsibo bat den heinean oreka, besteekin konparatuta,
oso aldi laburreko egoera izanik), Komuna-Kontraboterea garatzen segitzeko eta
hura botere hegemoniko bihurtzeko, proletalgoak ofentsibari ekin beharko dio,
iniziatiba guztia bere gain hartuta klase-gerrari hasiera emanez,
klase-mugimenduaren militarizazioaren bidez Herri Gerran masak antolatuz. Herri
Gerrarekin, botere proletarioa hegemoniko bihurtzean, etengabeko iraultzetan
masa guztiak murgilduz, klase guztia kontzientzia iraultzailearen posiziora
goratuz logika-kapitalistaren beraren kontra: komunismoari bidea irekiz.
OHARRAK
1.- Mundu-ikuskerari
hemendik aurrera ideologia ere deituko diogu. Kontu egiozue, orduan, hemen
ideologia aipatzean ez diogula kontzientzia faltsuari edo gizarteko
gainegiturari erreferentzia egiten. Beste aldetik, mundu-ikuskera proletarioa
errealitate osoa aztertu eta eraldatzeko gida ideologikoa da (nazio-,
genero-, arraza- ... zapalkuntzak barne), eta ez behargin-patroi dikotomiari
dagokion ikuskera ekonomizista bat.
2.- Eraldatziale terminoa hartu dugu, osterago ere aipatuko dugun moduan,
iraultzaile izan barik horretarako potentzialitatea duenari erreferentzia
egiteko.
3.- Langileria
klase-iraultzaile gisa eratuta ez dagoen bitartean, bere borroka ez dago
kapitalismoaren gainditzera bideratuta, kapitalismoari erantzutera baizik eta,
hortaz, izaera espontaneoa izango dute, ondo antolatuak egon ala ez.
Zadorra
